مدح و ولادت امام رضا علیه‌السلام
سخن به مدح تو بايد فصيح و كامل گفت هم از شكوه مقامت، هم از فضائل گفت شبيه صائبِ صاحب سخن قصيده نوشت غزل غزل سر زلف تو را چو بيدل گفت نه چند مـثـنـوي و قـطـعـه و غزل، بايد كه شرح قصۀ حسن تو در رسائل گفت عبا، نه... اينكه گداي شما شدم كافيست حديث حسن تو كي مي توان چو دعبل گفت تفضلي ! كه فقط از تو خوانده ام يك عمر و من نگفته ام و هر چه بود اين دل گفت زلال اشـك مـرا از تــبــار كــوثــر كـن در آســمــان دو دستت مـرا كـبـوتر كن به قـفـل بسـتـه كـلـيـد اجابت است اينجا كه آستانه ی جـود و كـرامت است اينجا به دلـنـوازي جـان در رواق او بـنـشـين چرا كه قبر مسيحاي عـترت است اينجا بـكـوش تا پـرِ پــروانه اش شوي، زيرا پر از تـلأ لـؤ شـمـع هـدايـت است اينجا زلال اشك تو از چشمه ی خـلـوص دل هميشه إذن دخــولِ زيــارت اسـت اينجا نه ديدن حرم و قبر و صحن و گـلدسته هدف وصال حقيقي حضرت است اينجا دوباره كـسـبِ ثـواب هــزار حـج كردم طـواف قـبــرِ تو يا ثـامن الحـجـج كردم ببين كه حال و هواي حرم چه عرفانيست پر از بلور و كبوتر پر از چراغـانيست به لطف گنبد و گلدسته هاي زر پوشش هميشه صحن حرم پر فروغ و نورانيست كجاست روضۀ رضوان به غير از اين مرقد كجاست جنت الأعلي اگر كه اينجا نيست صـداي پـر زدن بال جـبـرئيل است اين در ازدحام حرم گرمِ عـطـر افـشـانيست حديث سـلـسـلـه از يادمان نخواهد رفت ولايتت به خدا شرطي از مـسـلـمانيست هــزار مـرتــبــه شــكـر خدا كه نور تو چراغ زنـدگـي مــردمــان ايــرانـيــسـت كتاب رأفت و مـهـرت پـر از حكايت ها نظيرِ قصه ی آن پـيـر مـرد سـلـمانيست ز يــادِ مــردمِ ســايــه نــشــيـن ايـوانت نـرفــتــه خـاطــره هاي نــمــاز بارانت ســلام! مـظـهـر يكتاي « ليس إلا هـو» سلام ! حضرت خورشيد! ماهِ يوسف رو مــقــام عـصـمـتـتـان « إنما يـريد الله » قـســم بــه اشــهـــد أن لا الـــه الا هـــو شبي نشان بده از باب « يطمئن قلوب» به چشم خسته مان گوشه اي از آن ابرو دخــيــل گــريــه بـبـنـديـد زائـران اينجا به حلـقه هاي ضريح مطهـر از هر سو چـگـونـه ضامن دلـهـاي ما نخـواهد شد رئوف شــهــر كه كرده ضـمـانـت آهـو خوشا به حال كسي كه شـبـيه اهل نظر به خدمت حـرمـش گـيـرد از مژه جارو غــبــاري از اثـر رفـت و آمــدش شايد شـبـيـه فرش حرم بر روي سرش باشد هـمـيـشه باغ لبش غـنچه ی تبسم داشت كه خنده با لب نـورانـيـش تـفـاهم داشت تمام عـمــر شـريـفـش، مكـارم الأخلاق به لحـظه لحظۀ اوقـات او تـجـسم داشت اگر امــام رئــوف است، بسكه هـمواره به سينه دغـدغـۀ مـشـكلات مردم داشت بــراي رزق تــمــامِ كــبــوتــران شـهر حياط خـانـۀ آقـا هـمـيـشـه گــنــدم داشت هر آنكه جرعه اي از جام معرفت نوشيد سري به خاك قــدوم امـام هـشـتـم داشت و هــر فــرشــتــه بــراي تــبــرك بالش به خــاك راه امـامِ رضـا تــيــمـم داشت براي ما به جز اين آستان پـناهي نيست از آسـمـانِ حـرم تا بهـشت راهي نيست تويي كه اين همه دارالـشـفايِ دل داري نرفتــه از حــرمـت نـا امـيــد بـيـمـاري دوباره نـغـمــه ی نـقّــاره خـانـه مي آيد شفا گـرفـتــه كـسـي با تـفـضّـلت ! آري كجاست گوش دلي تا كه بشنود هر روز از اين تــرنــم نــقــاره بــانـگ بـيداري دو بال پر زدنت را قــنــوت اشكت كن ببين بـراي پــريــدن عـجـب سـبـكـباري دوباره پـنتجـره فولاد و إذن كرب وبلا ميان صحـن حـرم شد چه گريه بازاري دوبــاره روضـه گـرفـتـنـد زائران اينجا بياد مشك عطش نوش و خشك سرداري رهاست در نـفـس اين حرم شـمـيم ياس به ياد عـلـقـمـه و قـبـر حـضرت عباس |